Dag 2

Lief dagboek (Kevin klinkt inspiratieloos)

Ik wil het nog over mijn verjaardag hebben (40 worden vraagt tijd). Och, het is maar een getal, zeg je, maar het is een hard lelijk getal dat al van mijlenver (in mijn geval sinds nieuwjaar) zijn aandacht vraagt, me uitlacht, roept en tiert dat het eraan komt, ondertussen haast ik me om mijn verwachte doelen te bereiken (boek moet klaar zijn, meer geld binnen dan buiten laten rollen,…).

Ik moet je niet vertellen dat het grandioos mislukt is, een diepe crisis overmeesterde me zo intens dat ik besloten had om mijn verjaardag uit te schakelen op Facebook. Het meest onthutsende is dat de mensen die je verjaardag herinneren zonder een FB-waarschuwing, op één hand te tellen zijn (mijn ouders en J. niet meegerekend).

De crisis (Is dit een midlifecrisis? Ik had niet de neiging om nieuwe borsten te kopen uit geldgebrek en veranderen van lief was niet nodig, mijn crisis was niet J. zijn fout) kreeg zijn hoogtepunt op de eerste dag van onze vakantie toen ik te horen kreeg dat mijn idee voor een nieuw verhaal werd afgewezen (het gaat over feministen, dat vonden ze geen relevant onderwerp, ik kom hier later op terug, wanneer het project concreter is). Bovendien las ik op FB anderen die het wel kregen. Die anderen lezen geen boeken, hebben nog nooit twee volzinnen achter elkaar geschreven en krijgen subsidies om dat nu wel te doen.

Vandaag zag ik een post verschijnen van een 20-jarige debutante. Waarom krijgen die twintigers overal vier sterren, worden ze uitgenodigd in banale tv-shows ongeacht of hun boek interessant is of niet? Wat heeft een twintiger te vertellen dat vier sterren waard is? En wat zijn die sterren nog waard? Recensent Mark Cloostermans verwoordde dit mooi in een artikel: “Als we *(debutante van in de 20)* vijf sterren geven wat is James Joyce dan waard?”

In interviews hoor ik ze (de 20’ers) praten over hun “volle rugzak” (van clichés gesproken) terwijl het groen nog achter hun oren druipt. Op zo’n momenten rol ik met mijn ogen als een puber. En dan denk ik, Jane, je bent feministe, gun die jonge vrouwen hun 15 minutes of fame, die van jou komen ook nog.

Maar we zijn de weg kwijt, dagboek. Alles moet entertainen zonder over iets te gaan, vragen mogen niet gesteld worden, wie kritisch is gunt het licht niet in de ander zijn ogen. Lief dagboek, als geen ander weet jij (of nog niet, we kennen elkaar pas) dat ik iedereen succes wens, zelfs die twintigers die het eigenlijk allemaal al lijken te bezitten. Waar dromen zij nog van? Gaan ze ook een crisis hebben binnen dertien jaar wanneer ze de vier achter de hoek zien verschijnen?

Sinds ik 40 ben, haat ik de 20’ers hun zelfverzekerheid, hun ondernemingszin, hun efficiëntie van tijd, alsof ze alles op orde hebben nog voor het moet beginnen. Waar ben ik al die aspecten verloren onderweg?  Waarschijnlijk overdrijf ik, ik had een lastige schrijfdag. Mijn personage was even kwijt wat ze daar stond te doen, wat ze nu eigenlijk met het hele voorafgaande ging aanvangen en ik vroeg me af of het wel ergens over ging die 70.000 woorden die ik al had geschreven. De twijfel sloeg toe.

J. vindt dat ik mezelf zo niet moet kwellen met het lezen van recensies en interviews van twintigjarige debutanten. Ik kan er niets aan doen aan die zelfkwelling, het stuwt me verder, want ik wil goed zijn.

Liefs, Jane