Liefste Francesco,
Jouw expo ‘TV70/Guarda La Rai’ in Fondazione Prada in Milaan inspireerde me. Jij, als enthousiaste organisator van de tentoonstelling in museo scienza waar J. één van de artiesten is, deed me wankelen op mijn benen. En jij, als de ober van pizzeria Belel serveerde me een hete pizza die ik lustig tot de laatste korst opat. Ha… Italiaanse mannen, dan gaat mijn feministisch wereldbeeld wankelen, want al dat Italiaans gevlei doet wel iets met mijn positief zelfbeeld.
En J. …? Die keek toe, dacht aan de mimetische theorie van Girard, knoopte vervolgens zijn hemd meer open, en liep door de Milanese straten met een houding alsof hij aan iedereen wilde tonen dat hij optimaal gebruik maakte van zijn niet bestaand fitnessabonnement.
Illusies zijn de beste overlevingstechniek, denk ik dan. En mode heeft dat goed gezien, want het verkoopt, creëert de illusie dat we elk seizoen, elk jaar, voor elke gelegenheid, elk moment al die Instagramwaardige kleding nodig hebben om erbij te horen.
In het geval van J. ging het om een uitzonderlijk prachtig paar schoenen van Sergio Rossi waar we allebei een instant crush op hadden. J. die zich in Milaan als een vis in het water voelde, vond dat ik dat paar schoenen nodig had. Akkoord, ik had dringend nieuwe schoenen nodig, maar J. wou alleen de enkellaarsjes met driekleurenprint, en tien centimeter extra benen voor me kopen.
Ik zei nee.
Ja, Francesco. Je leest het goed. Ik zei nee.
Een frons op J. voorhoofd. Had ik hem niet gehoord?
Jawel.
En?
Neen.
Daarna opdringerig: Ik WIL ze betalen, ik WIL ze kopen, ik WIL ze hebben, ik WIL,…
Ik heb vastgesteld dat ik een sterke wil heb: Neen, bleef mijn antwoord.
Vervolgens een smekende blik van J., daarna de dwingende vraag van J. om ze te passen. De heren verkopers vormden een blok met J. Totaal niet begrijpend waarom ik weigerde (lichaamstaal is universeel). De twee Italiaanse verkopers keken er met verbazing naar. Dit moest voor hen de meest onbegrijpelijke (letterlijk en figuurlijk) discussie ooit geweest zijn in hun shop. Want welke vrouw weigerde nu een paar schoenen van Sergio Rossi?
Ik trok het paar aan, het sterkte J. in zijn overtuiging dat ze aan mijn voeten toebehoorden. Het herinnerde me nogmaals waarom ik niets moest passen wat ik niet KON kopen, want hij had gelijk. Als hedendaagse glazen muiltjes schitterden ze aan mijn voeten.
Toch bleef ik weigeren. Geen man die mij begreep. Ik wel: 1300€.
Bovendien zat ik met de praktische vraag: Wanneer moest ik de met daim bedekte laarsjes dragen? Volgens de verkoper kon ik ze in Brussel makkelijk dragen om koffie te gaan drinken. Ik vroeg of hij al in Brussel was geweest. Neen, zei hij. We waren uitgesproken.
De enkellaarsjes, een kunstwerk aan de voeten waar J. bereid was om voor te betalen omdat hij het kon, desnoods voorbestemd om onder een glazen stolp te leven om ze elke dag te bewonderen, was zijn finale voorstel. Een plan dat me langzaam deed vermoeden dat hij ze niet voor mij wou kopen, maar hij een nieuw fetisjisme exploreerde.
Toch 1300€… de macho kende zijn hoogtepunt.
Mode levert geld op. Dat weet jij ook Francesco, want jij exposeert in Fondazione Prada, mijn favoriete plek in Milaan, een must see waar Rem Koolhaas lustig verder bouwt om elk kunstwerk zijn eigen plaats te geven. In Parijs heb je Louis Vuitton Foundation, in Los Angeles de Marciano foundation – de oprichters van GUESS? – en in 2018 zou modeontwerpster Agnès B. een foundation openen in Parijs om haar collectie van 5000 kunstwerken open te stellen voor het publiek.
Ik denk vaak aan de schoenen en aan jullie Francesco’s. Net als de laarsjes zijn jullie er om van te dromen, niet om te bezitten. Want wat moet ik met jullie aanvangen? Eén macho in huis volstaat, net zoals dat andere paar schoenen in mijn kast waarvan ik nog steeds niet weet wanneer ik ze moet dragen.
Shit!
Nu pas realiseer ik me dat J. en ik die dag al 12 jaar lang lief en leed delen. Het was zijn manier om zijn liefde te verklaren en ik heb ze afgewezen, maar vooral zijn mannelijkheid gekrenkt door te laten uitschijnen naar de twee heren verkopers dat het allemaal theater was.
Is dit het nadeel van te hard een feministe te willen zijn? Als ik met mijn eigen onafhankelijkheidsprincipe in mijn eigen modegevoelige voeten schiet?
Liefs, Jane
SCHIZOFRENIA JANE 