Dag 8 Kerstdag

J. en ik hebben een grote familie, maar niemand die het ziet.

Op kerstdag hebben we een zoon en een dochter gebaard op de E19 ergens tussen Ranst en Antwerpen. Eerst een dochter, kort daarna een zoon. Ik vermoed een tweeling. Allebei kregen ze een dubbele voornaam om de eenvoudige reden dat we niet konden kiezen. 

Ze zijn al uit de pampers, dat was een voorwaarde. 

Ik had ze liever in de zomer verwelkomd. In een maand waarin overvloed centraal staat, voelt verjaren in december als een doof kind in een klas vol blinden. Niemand ziet je staan en je verjaardagswensen weerklinken onhoorbaar door alle andere wensen heen. 

Meteen maakten we ons gezin compleet met een hond (een stratier of dalmatiër, we twijfelen nog), we doopten hem Oscar (de) Wilde (Met J.’s familienaam konden we niet anders). Onze gezinsuitbreiding nam een rotvaart, nog voor we de snelweg verlieten, vervoegde de kitten Ava Gardner ons.

Thuis googelde J. de namen van onze kinderen om vast te stellen dat we onze zoon naar een Italiaanse porno-acteur vernoemd hadden. Toevallig zagen we zijn documentaire ‘Rocco’ vorig jaar in Milaan. Rocco Siffredi moet indruk op mij nagelaten hebben, want ik stelde Rocco-Antonio voor om J.’s liefde voor Italië te verankeren in ons nageslacht.

Op zich zijn onze niet verwekte kinderen geen verrassing. Al jaren laten J. en ik ons omringen door een groep denkbeeldige vrienden. We verwijzen naar hen als De Bende. Omwille van privacyreden heb ik beloofd aan De Bende om dit in de privésfeer te houden en hier niet verder over uit te wijden.

Ik ben best fier op onze kroost, ze hebben de kleinste ecologische voetafdruk van ons allemaal. 

Onze kerstkinderen met Oscar (de) Wilde en Ava Gardner

J. en ik zijn de waanzin voorbij. Ik wens het iedereen toe in het nieuwe jaar. Het is goedkoper dan natuurlijke medicijnen, organische therapeuten, biologische sportabonnementen, en spirituele zoektochten die bij elke chakra die zich opent eentje van sarcasme sluit. 

Daarom wensen wij, J. J. en kinderen, dat de waanzin de nieuwe gezondheidshype van 2019 mag worden.

Liefs en een krankzinnig nieuw jaar,

Jane.

Een heel kort verhaal #Huwelijksverjaardag

HUWELIJKSVERJAARDAG

Een jongere, frisse vis heeft zich in de vijver geworpen.

‘Er is geen reden tot jaloezie,’ zegt hij bij de aankondiging dat hij een nieuwe collega heeft. Dat ben ik ook niet.

Ik heb gekookt. Goudbrasem met garnalen. Hij schenkt de wijn uit, een Vignoble Réveille White Spirit 2017.

‘Ze is mijn type niet,’ zegt hij en heft vervolgens zijn glas om een toost uit te brengen op onze huwelijksverjaardag.

Nu was ik het wel. Jaloers.

Ik was zijn type ook niet toen we elkaar voor de eerste kusten.

We drinken van onze glazen.

‘Ik las op Wikipedia dat een goudbrasem maximaal elf jaar oud kan worden,’ zeg ik. Ik was dit banale gegeven tegengekomen bij het zoeken naar een recept.

‘Dat is lang.’

‘Ja,’ zeg ik. ‘Zou deze elf jaar oud zijn?’

Hij neemt een hap en smakt een paar keer. ‘Hij proeft jong.’

We toosten opnieuw.

‘Op nog eens elf jaar,’ zegt hij met een brede lach. Ik zie hoe de gekauwde vis uiteengereten ligt in zijn mond, enkel een garnaal heeft het schransen overleefd. Nog voor ik iets kan zeggen, spoelt hij alles door met een slok wijn.

Ik glimlach.

Ik moet op zoek naar een andere vijver.