Zolang ik ’s avonds nog kerstbomen achter ramen zie schitteren of uitgespuwd op straat zie liggen, beroofd van decoratie en naalden, strooi ik mijn nieuwjaarswensen nog rond. En zeker ons vredevol familiekiekje bij de kerstboom als de hedendaags Maria en Jozef die een nieuw dak boven hun hoofd hebben gevonden in een andere stad.
Onze gezinsuitbreiding zorgt voor verwarring. Zoals de serveerster van de pizzeria waar we onlangs met z’n allen gingen vieren dat de tweeling nu elk een peter had. Ik reserveerde een tafel voor zes. ‘De andere twee komen later?’ vroeg ze bij het aanwijzen van onze tafel. ‘Nee,’ zei ik. De serveerster keek verward rond. Dat ik ondertussen de kleurboeken en een pennenzak bovenhaalde en op tafel neerzette, hielp niet (bij ons geen electronica aan tafel). Terwijl ze onze jassen wegbracht, zag ik haar gebaren naar haar collega dat we ze zagen vliegen. Ik beschouwde het als een compliment. Iets later kwam haar collega langs om onze bestelling op te nemen. Ik stelde hem gerust dat het geen luidruchtige etters waren. Zijn discrete blik naar zijn collega sprak boekdelen.
Walt Disney zou ooit gezegd hebben: “Disneyland zal nooit worden afgerond. Het zal blijven groeien zolang er in de wereld verbeelding bestaat.” (Maar dan in het Engels uiteraard *) De ironie wil dat het net bezoekers zijn als de serveerster en haar collega die dergelijke pretparken afschuimen.
Ik ben best wel trots op onze kroost omdat ze alles lusten, hun borden leegeten en zich niet als zeurende accessoires gedragen in een lawaaierig en overbelicht restaurant. Eenzame koppels zonder kinderwens raad ik aan om te kiezen voor kinderen zoals die van ons. Ze zijn beleefd, luisteren, vervelen zich nooit, doen alles wat je vraagt, jammeren niet, ruimen op en zijn uiteraard knap en intelligent kortom droomkinderen die op de koop toe geen geld kosten (ik hoorde dat één kind, één huis kost op je hele leven WTF!) en ze brengen leven in huis. Ik wens iedereen een tweeling als de onze toe, ze zijn een geestelijke verademing.
Ben ik zieker van geest dan J?
Maar een blik op onze kinderen en ik vraag me af of ik een ‘nerveuze’ vrouw ben? Een vrouw die lastig gevallen wordt door de onherroepelijke keuze van het leven: met of zonder kinderen? Twee verschillende levens die nooit in één geleid kunnen worden. Ik ben altijd nieuwsgierig naar wat er aan de andere kant leeft. The point of no return loert om de hoek. Een kind stop je niet zomaar terug, dat is lastig. Is mijn onzichtbaar gezinsleven hiervoor de oplossing? Of slik ik te veel Magnesiumtabletten die de elasticiteit van mijn brein net iets te ver hebben uitgerekt?
Zes jaar geleden bezocht ik de tentoonstelling ‘Nerveuze vrouwen’ in het Dr. Guislain museum over twee eeuwen vrouwen en hun psychiaters. Ik stootte recent weer op het boek dat hoorde bij de tentoonstelling. Het gaat erover dat vrouwen al eeuwenlang vaker ten prooi vallen aan labiliteit, geestesziekte en lastiggevallen worden door demonen. Zijn vrouwen nu ook werkelijk ‘zieker van geest’? Dat was de vraag. Ik herinner me vooral dat het een inspirerende tentoonstelling was.
Recent is er een documentaire gemaakt van de Japanse kunstenares Yayoi Kusama die sinds de jaren 70 vrijwillig in een psychiatrie verblijft. Nu de kinderen weer op tijd naar bed moeten, neem ik me voor om hem te bekijken.
*Disneyland will never be completed. It will continue to grow as long as there is imagination left in the world.
SCHIZOFRENIA JANE 