Liefste Mina,
Het idee om iets te doen met jou en je dolle vriendinnen uit de jaren 70 is dit jaar concreter geworden. Ik heb interviews gedaan, ben wat meer gaan lezen, en ontdekte veel verhalen.
Jullie en andere elementen uit onze vrouwelijke geschiedenis inspireerde mij tot een bovennatuurlijke miniserie waarin ik moord en seks niet schuw. Zoals dat gaat moet je die ideeën aan de man brengen (hoe ironisch).
‘Een feministische insteek.’
‘Feminisme!’
‘Een van de thema’s is feminisme.’
‘Geïnspireerd op onze eigen vrouwenbewegingen in de jaren 70’
Zinnen die ik zei, aangevuld met de rest van het verhaal (waarin ook andere geloofsidealen leiden tot immoreel gedrag). Telkens als ik feminisme uitsprak reageerde iedereen zoals bij een mislukte bomexplosie: ‘Oef, gelukkig zijn er geen gewonden gevallen!’ of ‘Gelukkig was er niet veel volk op dat moment.’ Stel je voor dat ik tijdens het spitsuur op de trappen in het centraal station ga staan en roep: FEMINISME! Meteen verspreidt een angstige mensenmassa zich al schreeuwend net zoals bij een mierenkolonie die op een druppel azijn stoot.
‘We hebben toch al veel sterke vrouwenrollen gehad op tv de laatste jaren.’
‘Je moet de twee kanten van het feminisme tonen’ … ik ben nog op zoek naar de andere kant.
‘Het mag geen pamflet worden.’ Deze reactie kon te maken hebben met mijn enthousiasme tijdens het overbrengen van mijn idee…
‘De jaren 70, productioneel gaat dat geld kosten.’
‘Ha, er zit een moord in dat is goed, je moet ze leiden met iets dat ze kennen.’
Een bloemlezing aan uitspraken van mensen die bepalend zijn welke fictie de openbare omroep zal uitzenden. Nu wil ik geen bruggen verbranden – of ben ik ermee bezig? – maar wil dit zeggen dat we geen series meer maken met sterke vrouwelijke hoofdpersonages? Wil dit zeggen dat we nooit meer historische series maken, omdat ze te duur zijn? Gaan we dan ook geen politieke reeksen meer maken omdat alles een pamflet kan zijn? Als kijkers meer weten over moord en doodslag dan over feminisme moet ik me dan geen vragen stellen?
Ergens in de loop van 2017 had ik een ander idee met hetzelfde woord als thema: de commentaar van de professionals die mijn dossier hadden gelezen: De noodzaak was niet zichtbaar in mijn motivatie. Ik had het over Trump die op dat moment de geldkraan had dichtgedraaid voor organisaties die pro-abortus zijn, ik had het over het feit dat abortus bij ons nog steeds in het strafrecht staat, ik had het over de slechte kennis over onze eigen geschiedenis in de vrouwenbeweging, …
Wat is er mis met het woord feminisme?
Racisme, terrorisme, fascisme, socialisme, kapitalisme, vandalisme, priapisme, en andere anti-ismes en geloof-ismes (zie Wikipedia) vindt iedereen geweldige thema’s voor tv-series.
Het is de plicht van de openbare omroep om hun kijkers een divers kaliber fictie aan te bieden, op zo’n manier dat ze niets anders meer willen. De angst dat hun kijkers het niet zullen begrijpen, lusten of aanstootgevend vinden, is de ergste vijand van kwaliteitstelevisie. Als het lukt met een kookprogramma om iedereen te laten koken wat Jeroen kookt, dan fictie ook.
Misschien had ik het moeten hebben over de nymfomane en de Middeleeuwse marteltuigen voor heksen in mijn idee (jawel, een combinatie van beide heb ik voor ogen), of over de hallucinerende kruiden, de gelovige die masturbatie de hellepoort vindt, over de verkrachte en vermoorde jonge man, …
Gelukkig vind ik onderweg bondgenoten die me strijdvaardige kreten toeroepen, hun hulp aanbieden, en me motiveren om ermee door te gaan. Ik zag op datzelfde event de eerste episode van ‘Guerilla’ een serie van John Ridley (12 years a slave). De man heeft 20 jaar lang dit verhaal gepitcht…say no more!
Persistence … dat is het woord dat ik in 2018 laat tatoeëren en feminisme, dan moet ik het niet meer roepen, enkel tonen. Zoals dat bij elk goed script gaat:
SHOW ME DON’T TELL ME
Liefs, Jane
SCHIZOFRENIA JANE 